Oost, west, thuis best

Ik heb afgelopen dagen nauwelijks gegromd. Ik zeg het maar meteen. In Glasgow zullen ze misschien wel gedacht hebben ‘saai beest, maar goed dat ie uitgestorven is’. Dat terwijl ik normaal nog wel zo mijn best doe er een beetje een show van te maken. Dan stamp ik met mijn poten, zwiep met mijn staart en grijns met mijn bek vol tanden. De laatste dagen van mijn reis mijmerde ik steeds vaker over dat Naturalis waar ik vandaan kom en inmiddels weer naartoe mag. Onderweg naar huis nog snel wat laatste gedachten.

Weet je nog toen ik net weg was? De directeur dacht toen dat het een goed idee was om allemaal spinnen en slangen rond te laten kruipen in mijn oude verblijf! Misschien dacht hij dat ik heimwee zou hebben? Nou weg was ik! Een tentoonstelling met precies die levende dieren die wat mij betreft bij de meteorietinslag allemaal hadden mogen uitsterven. Toen ik het hoorde dacht ik ‘ik kom nooit meer terug’. Bedankt voor het opgraven, maar ik ga daar niet meer naar binnen. En dat hoeft nu ook niet gelukkig. Er is een compleet nieuw museum uit de grond gestampt en ik kan niet wachten naar binnen te mogen! Met speciale projecties en geluiden worden de dino’s weer helemaal tot leven gewekt. Vroeger had ik dat niet nodig gehad hoor, maar na 67 miljoen jaar in de grond kan ik best een beetje geluid en projectie gebruiken. Je bent toch niet meer helemaal de oude he?

Over oud gesproken, laatst voelde ik me oud zeg! Ik had net nog wat gegromd, kijk ik ineens om en zit er zo’n jonge knappe vent op één knie gehurkt. Of ik met hem wilde trouwen? Ik helemaal perplex natuurlijk. Wat moet zo’n jonge vent met zo’n oude dino dacht ik nog? Net toen ik pruttelend ‘nee’ wilde grommen hoorde ik een jonge vrouwenstem “jaaa!” roepen. Ik zuchten van opluchting, scheelde weer een ongemakkelijk moment. Ik heb nog nooit gehad dat iemand recht voor mijn neus ten huwelijk gevraagd werd. Normaal zag ik alleen in paniek rennende dieren voor mijn neus, sinds ik ben opgegraven is het uitzicht dus aardig diverser. Al heeft dat er misschien ook mee te maken dat ik nu gewoon gevoerd word. Hoe dan ook, ik grom, pardon, gun ze het beste!

Na een lange reis nu dus eindelijk terug naar huis! Huis ja, want zo voelt het! Ik ben op veel plekken geweest, heb veel mensen gezien. Maar toch, degene die je opgraaft dat is de ware. Zal jullie weinig zeggen natuurlijk, maar alle fossielen weten dit. Eén ding baart me nog wat zorgen. Nu heb ik de gewoonte dat ik heel erg met mijn staart ga zwiepen als ik enthousiast ben. Maar het nieuwe Naturalis staat zo enorm vol dieren, dat die eerste stappen in het nieuwe museum wel even spannend worden. Straks gooi ik van alles om! Lekkere eerste indruk zullen de andere museumdieren denken dan.

We gaan bijna landen! Ik heb nog wat foto’s bijgevoegd van de aankomst en als bewijs dat ik echt weer terug ben in Leiden! Ik heb ook maar meteen even een rondje door de stad gemaakt. En hoe het is om terug te zijn? Dat ga ik niet schrijven, dit was mijn reisblog, niet mijn thuisblog. Toch willen weten hoe het met me gaat? Kom dan vooral langs in Naturalis. Praten we even bij. Vanaf 31 augustus zijn de deuren weer geopend (en als je slim bent bestel je je tickets alvast). 

Dat typen zal ik nooit echt onder de knie krijgen, maar grommen kan ik als geen ander.

Grrrrr en tot snel,

Trix