De avonturen van Trix in Parijs

Bonjour!

Zo, eindelijk weer bericht van jullie reizende T. rex! In Barcelona heb ik zoveel meegemaakt, dat ik geen tijd had om jullie bij te praten. Dat komt nog wel, maar voor nu heb ik mijn botten weer bij elkaar gepakt en ben ik aangekomen op mijn volgende bestemming, de Franse hoofdstad: Parijs! Waar ze in Barcelona bekend staan om hun kleine hapjes, eet men hier broden van wel een meter lang! Dat klinkt voor een T. rex als muziek in de oren, al zijn mijn oren helaas niet opgegraven. Snuffelend kwam ik na het volgen van een heerlijk geurspoor al een paar keer bij een ‘boulangerie’ uit, wat ik een gekke naam vind, want het leek meer op een bakker. Heel raar. Komende tijd sta ik in het Muséum National d'Histoire Naturelle, waar ik veel Fransen zal ontmoeten. Ik zal ze eens vragen hoe dit nou precies zit. Wordt vervolgd! Binnenkort ook meer over de dino’s hier in het museum! Alle bordjes zijn Frans, dus dat wordt ook nog even puzzelen, maar ik heb dus leuk gezelschap.

Eenmaal aangekomen in Parijs hoorde ik in het hostel van een ‘Notre Dame’, wat Frans is voor ‘onze dame’. Op mijn eerste verkenning van de stad dacht ik deze dame maar meteen op te zoeken. Ze zou enorm groot en heel oud zijn. Ik - eveneens een grote, oude dame - keek ernaar uit om haar te ontmoeten, even te tutten en wellicht nog samen een wijntje te drinken: een echte meidenavond zeg maar. Des te groter was de teleurstelling toen het een kerk bleek te zijn. Wel mooi gebouwd.

Een Parijse vrouw die ik wél kon ontmoetten was de Mona Lisa! We staan beide in musea, dus we hadden wel wat om over te praten. Het Louvre is een soort Naturalis, maar in plaats van dieren en planten hebben ze schilderijen en beelden. In de reisgids las ik dat je rekening moest houden met lange rijen, - gelijk hadden ze! - maar toen ik achteraan aansloot kon ik vrijwel meteen doorlopen. Ik was nog wel zo beleefd aan het grommen steeds. Misschien vinden mensen me bot? Maar ja, dat ben ik nou eenmaal, ik ben en blijf een skelet. De directeur van Naturalis zei dat de mensen in Parijs misschien nog een beetje moeten wennen aan een T. rex in hun stad. Ach – dat is normaal denk ik. Ik moet immers ook aan de Fransen wennen. Als T. rex sta ik aan de top van de voedselketen en vreet ik eigenlijk alles, maar waarom die Fransen kikkerbillen en slakken eten is me vooralsnog een raadsel. Maar ik kan altijd nog de Eiffeltoren, de Champs-Elysées en de Arc de Triomphe achter me laten en afdalen in de catacomben van Parijs! In dit oude gangenstelsel onder de stad ligt het vol met botten, zo heb ik gehoord. Mochten die Franse “lekkernijen” nou tegenvallen dan kan ik daar altijd nog een lekkere kluif halen.

Nu eerst maar eens douchen: ik dacht door de zon in Barcelona wat bruinere botten te hebben, maar het bleek gewoon stof te zijn. Te lang stil gestaan kennelijk: goed dat ik weer ‘on the road’ ben. Ik ga hier in Parijs de komende tijd de boel flink verkennen! Ik weet niks van wijn, brie en crêpes dus ik heb nog heel wat te ontdekken. En als de Fransen iets over mij willen ontdekken, sta ik komende maanden braaf in het Parijse museum. En wie weet ben ik straks voor de Fransen, net als die kerk, stiekem ook een beetje ‘hun dame’.

Ik hou jullie op de hoogte!

Au revoir,

Trix.