1 miljoen

Ik heb groot nieuws. Ja ja, zul je denken, de T. rex heeft groot nieuws. Tuurlijk. Alles van een dino is groot. Grote staart, grote klauwen, grote tanden, en nu ook nog groot nieuws. Klopt. Er zijn namelijk al een miljoen mensen naar me komen kijken! Ik reis dus door Europa en sta nu midden in het Naturalis van Parijs, maar soms voelt het meer alsof ik op de middenstrook van een snelweg sta, zoveel mensen stromen er maar langs me. Ik zelf ben al lang gestopt met tellen, maar kennelijk hield iemand de telling nog bij en inmiddels heb ik dus één miljoen mensen gezien – en zij mij! Een miljoen! Toen ik het hoorde zakte mijn bek open en liet ik mijn onderkaak bijna vallen. Toen ik nog in Leiden stond knikte ik nog vriendelijk naar elke bezoeker, maakte soms van enthousiasme ik een kleine zwiep met mijn staart en zo nu en dan gromde ik van geluk, dat hou ik niet meer vol. De Mona Lisa heeft trouwens hetzelfde probleem, waar ze vroeger met menig bezoeker een kort praatje maakte, zet ze nu voor de toeristen gewoon een glimlach op, zo vertrouwde ze me toe. Advies dat ik ter harte neem. Al is glimlachen voor een skelet knap lastig, dus laat ik hier in het museum stoer mijn tanden zien.

Mijn verblijf in Frankrijk is wegens succes verlengd. Prima, dat geeft me net wat extra tijd om op bezoek te gaan bij Eva – een échte Franse dino, en dat niet alleen, ze is een van de meest complete en best bewaarde dinosaurus skeletten van Europa. Ze behoort tot de Ampelosaurussen, zo worden deze langnek dino’s met stekels op hun rug genoemd. Ik kom van de kale vlaktes van Montana, maar Eva is - zoals een échte Franse dino betaamt - midden in een wijngaard gevonden. Nog een reden om op bezoek te gaan! Dus praatten we onder het genot van een wijntje   bij over wat er sinds de meteoriet gebeurd is.

Meer dan een miljoen mensen heb ik nu gezien. Ik had geen idee dat een miljoen zo veel was. Toen ze me net opgegraven hadden vroeg ik paleontoloog Anne Schulp nog hoe lang ik daar gelegen had, “wel 66 miljoen jaar!” riep hij meteen. Ik wreef toen m’n ogen uit, het klonk lang, maar ik wist eigenlijk nog steeds niet hoe lang dat nou precies was. Dat besef begin ik nu langzaam te krijgen. Wat een wonder eigenlijk dat ik na al die tijd teruggevonden ben, en al zeg ik het zelf, in zo’n mooie staat nog wel!

Eva had prachtige verhalen over de dino’s die hier in haar tijd rondgelopen hebben. Ook vond je hier krokodillen, schildpadden en grote oervogels – die wel wat weg hadden van struisvogels. Gelukkig is er aardig wat fossiel bewaard gebleven en het dinosaurus museum van Espéraza, waar ook Eva woont, gaf een mooie indruk van hoe die goede oude tijd geweest moet zijn. Overal dino’s!

In het nieuwe Naturalis komt een grote zaal helemaal gevuld met dino’s! Ik kan niet wachten tot de verbouwing klaar. Ik zal tijdens mijn reis wat souvenirs kopen om het museum meteen wat op te leuken. Hoe langer ik weg ben, hoe meer ik aan Naturalis denk. Maar ach, als ik die ongelofelijk lange 66 miljoen jaar heb kunnen wachten om opgegraven te worden, dan moeten de laatste maanden tot de opening ook nog wel lukken.

Mijn volgende stop is Glasgow, als ik daar ben horen jullie weer meer van deze bloggende T. rex.