Op naar Spanje!

Ik ben weer vertrokken uit Salzburg! Maar Oostenrijk laat ik niet helemaal achter me, ik neem ook wat mee. Niet alleen de herinneringen aan al die Oostenrijkers die bij mij op bezoek kwamen, maar ook een broodtrommel vol met schnitzels. In Spanje schijnen ze veel tapas te eten. Ik krijg dan niet gewoon één groot stuk vlees, maar allemaal mini-gerechten. Maar wat jij een grote gehaktbal vindt, vind ik al een klein hapje! Kan je nagaan wat ik van die tapas ga vinden.

In mijn tijd liepen er reusachtige dino’s in wat nu Spanje is. Voor sommige van deze dino’s was een tapasdieet geen slecht idee geweest! Neem de Titanosaurus: een reusachtige planteneter met een hele lange nek, die met wel 100.000 kilo een van de zwaarste dieren was die ooit geleefd heeft! Tja, waarmee vergelijk je dat tegenwoordig? Zeg maar 18 olifanten zwaar. In de buurt van Barcelona, in Fumanya, hebben deze dino’s hun sporen achtergelaten. Je raadt het al met zulke zwaargewichten: dat zijn flinke voetsporen. En die zijn na 70 miljoen jaar nog altijd te zien! In de versteende bodem van wat destijds een meertje was zijn wel 3000 Titanosaurus voetstappen gevonden. Sommige sporen kan je wel 50 meter volgen!

Of neem de Hadrosaurus. Die hebben niet alleen in Amerika, maar ook hier in Spanje veel gelopen, of zeg maar gerust ‘gerend’. Hadrosaurussen zijn dino’s met een soort snavel, zoals die van een eend. Je herkent ze meteen! In Amerika is een fossiel gevonden van zo’n Hadro dat zo goed bewaard gebleven is, dat onderzoekers konden berekenen hoeveel spieren ze gehad moeten hebben. Het bleken enorm snelle renners! Maar goed, dat wist ik allang, ik kreeg ze namelijk nooit te pakken. De enige dino’s die de meteoriet hebben overleefd, de vogels, doen me ook steeds weer aan die snaveldino’s denken. Gelukkig zijn die stadsduiven een makkelijkere snack. Misschien dat ik in Spanje nog wel een echte flamingo vang? Als ik er één zie zal ik hem eerst voor jullie op de foto zetten.

Nu de tentoonstelling geopend is, moet ik veelal binnen blijven, maar eerst kon ik er nog even lekker op uit. Op naar de Sagrada Familia bijvoorbeeld! In mijn tijd waren ze al aan die kerk aan het bouwen, dus het leek me gaaf om te zien wat het dan eindelijk was geworden, maar nee, ik ben blijkbaar te vroeg opgegraven.

In Salzburg heb ik me echt als toerist gedragen, hier in Barcelona ga ik proberen om te blenden met de locals. Dan schijn je pas écht een land te leren kennen en eigenlijk komt dat wel goed uit. Ik ben immers best wel een vechtersbaas en hier hebben ze grote arena’s waarin gevochten wordt! En als die Spanjaarden dat durven met stieren, dan vast ook wel met een T. rex? Dat ik in Oostenrijk al mijn maaltijden zomaar kant en klaar op een bord kreeg was wel even wennen. Ik ben toch gewend om te vechten voor mijn eten. Mochten de stierenvechters denken van mij te kunnen winnen: ik lust ze rauw en daag ze allemaal uit. Maar wacht: dit kunnen ze natuurlijk niet verstaan. “Te reto a todos?” of “Te desafío”? Kon ik net wat woordjes Duits, moet ik hier weer opnieuw beginnen met Spaans. De mensen hier schrikken nogal van mijn uitspraak, of zouden het mijn tanden zijn?

Mocht iemand de directeur van Naturalis zien, kan je dan zeggen dat het goed met me gaat? Ik weet dat hij het spannend vindt, ik alleen in zo’n grote stad maar ik zal goed op mezelf passen. Ik sta op een mooie en veilige plek in het Cosmo Caixa museum net buiten het centrum. Hoe gaat alles in Nederland? Ik hoorde van de nieuwe tentoonstelling GIF! Daar waar ik tentoongesteld stond, kruipen nu allemaal slangen, spinnen en kikkers rond. Maar goed dat ik zo ver weg ben.

Het wordt hier inmiddels vreselijk warm. Ik ga een siësta doen. Dát woord kende ik al, maar ach, een T. rex op leeftijd mag af en toe best een beetje lui zijn.